شهامت و ترس دو عامل تعین کننده واکنش های ما در برابر کنش های محیطی هستن.
کاربرد های زیادی هم دارن؛
شهامت که خوبه، بیشتر وقتا کارها رو راه میندازه ( اینکه میگم "بیشتر وقتا" به خاطر اینه که اعتقاد دارم هر چیزی استثنا داره)
ترس هم بیشتر وقتا بده و بعضی جاها هم خوبه (موجب میشه یه غلطایی رو نکنیم).
می خوام در مورد سوتفاهم حرف بزنم:
گاهی وقتا مفهوم شهامت، غیرت، مردانگی، ترس و عصبانیت با هم اشتباه گرفته میشن.
مثلا
دلیل اینکه من اشتباهم رو نپذیرم چی میتونه باشه؟
اینکه غیرتم اجازه نمی ده، اینکه حس مردانگیم جریحه دار میشه، یا ...
یه مثال دیگه:
یه بابایی رو میشناسم که وقتی اشتباهش رو بهش گوشزد می کنم، سریع عصبانی میشه و با پرخاش کردن جلوی حرف زدنم رو میگیره.
اما حرف حساب من چیه؟
به نظر من دلیل همه اینا ترسه؛ ترسی که ما آدما از روبرو شدن و پذیرش حقیقت داریم.
آدما وقتی میترسن پشت یه چیزی قایم میشن، و ترسی که ما از واقعیت داریم باعث میشه که پشت خشم و غیرتمون قایم بشیم.
از نگاه من بزرگ ترین و اصیل ترین نشانه شهامت و انسانیت پذیرش راحت و بی چون و چرای حقیقته.
یادمون باشه که یه حقیقت منفی قابل تغییره، و اولین قدم برای این تغییر پذیرش اونه.
