فوتمان می‌کنند

همش دلم می‌خواهد فریاد بزنم سرِ همه. سر خودم و بقیه، که شما باشید. چرا وا داده‌ایم؟ چرا اینقدر ضعیف و ترسو شده‌ایم. چه بلایی سرِ مان آمده. شده‌ایم مثل گردِ "غبار". هر سمتی که دلشان بخواهد فوتمان می‌کنند.

به هیچ رسیده‌ایم و به همین هیچ پاپیچ شده‌ایم.

هیچ    دروغ، فریب، نا امیدی و خاموشی بر زشت‌ها.

مانده‌ایم اندر خم هیچ    دست و پای آزاد، شغل و قرانی بیشتر.

باید تا وقت هست به بند بکشیم آن را که فریدون مشیری "گرگ" اش نامید:

گفت دانایی که: گرگی خیره سر،

هست پنهان در نهاد هر بشر!...

هر که گرگش را در اندازد به خاک

رفته رفته می شود انسان پاک

وآن که با گرگش مدارا می کند

خلق و خوی گرگ پیدا می کند 

در جوانی جان گرگت را بگیر!

وای اگر این گرگ گردد با تو پیر

روز پیری، گر که باشی هم چو شیر

ناتوانی در مصاف گرگ پیر

مردمان گر یکدگر را می درند

گرگ هاشان رهنما و رهبرند...

گرگ هاشان آشنایان هم اند

گرگ ها همراه و انسان ها غریب

با که باید گفت این حال عجیب؟

ترس و شهامت

شهامت و ترس دو عامل تعین کننده واکنش های ما در برابر کنش های محیطی هستن.

کاربرد های زیادی هم دارن؛

شهامت که خوبه، بیشتر وقتا کارها رو راه میندازه ( اینکه میگم "بیشتر وقتا" به خاطر اینه که اعتقاد دارم هر چیزی استثنا داره)

ترس هم بیشتر وقتا بده و بعضی جاها هم خوبه (موجب میشه یه غلطایی رو نکنیم).

می خوام در مورد سوتفاهم حرف بزنم:

گاهی وقتا مفهوم شهامت‌‌، غیرت، مردانگی، ترس و عصبانیت با هم اشتباه گرفته میشن.

مثلا

دلیل اینکه من اشتباهم رو نپذیرم چی میتونه باشه؟

اینکه غیرتم اجازه نمی ده، اینکه حس مردانگیم جریحه دار میشه، یا ...

یه مثال دیگه:

یه بابایی رو میشناسم که وقتی اشتباهش رو بهش گوشزد می کنم، سریع عصبانی میشه و با پرخاش کردن جلوی حرف زدنم رو میگیره.

اما حرف حساب من چیه؟

به نظر من دلیل همه اینا ترسه؛ ترسی که ما آدما از روبرو شدن و پذیرش حقیقت داریم.

آدما وقتی میترسن پشت یه چیزی قایم میشن، و ترسی که ما از واقعیت داریم باعث میشه که پشت خشم و غیرتمون قایم بشیم.

از نگاه من بزرگ ترین و اصیل ترین نشانه شهامت و انسانیت پذیرش راحت و بی چون و چرای حقیقته.

یادمون باشه که یه حقیقت منفی قابل تغییره، و اولین قدم برای این تغییر پذیرش اونه.