لبانت چون پر سیمرغ

"لویاکت چی پر سیمرغ         زخم سُهرو دِش می​که نوش

سپری سی چَش اسفه         خشم روسَم می​که خاموش"

اولین​باری که این شعر رو خوندم متوجه منظورش نشدم. ولی یکی از دوستان آگاه از قول شاعر این ابیات توضیح داد که در این شعر "لب" استعاره از "توانایی سخن گفتن" هست. منظور اینه که اگر بشر می​تونست از قدرت سخن گفتن خودش (با همه ابزاری که نیاز این کار هست) درست استفاده کنه، بسیاری از اتفاقات تلخ تاریخ رخ نمی​داد.

بله دوستان. توانایی گفت​و​گو کردن. شنیدن و گفتن. من توی زندگی خودم و تمام افرادی که ارتباط شخصی باهاشون دارم دقت کردم؛ همه ما این ایراد رو داریم که درمورد مشکلاتمون با همدیگه حرف نمی​زنیم تا سوءتفاهمات از بین بره. نمی​دونم چرا احساس می​کنیم (فکر نمی​کنیم بلکه احساس می​کنیم) سربسته نگه داشتن زخم کار درستیه درحالی که التامش رو عقب می​اندازه.

مواقعی هم که صحبت کردن رو انتخاب می​کنیم اغلب درست انجامش نمی​دیم.گاهی اینقدر این کار رو به عقب می​اندازیم که دیگه حرف زدن فایده​ای نداره (یا دست کم ما اینطور فکر می​کنیم). به قول فردوسی بزرگ:

فریدون فرزانه شد سالخورد               به باغ بهار اندر آورد گَرد

برین گونه گردد سراسر سخن           شود سست نیرو چو گردد کهن

بعضی دیگه هم که به موقع دست به کار می​شیم و سرِ صحبت رو باز می​کنیم اینقدر درگیر لجاجت و تعصب می​شیم که سخن​مون کاملا پراکنده و غیر پیوسته و از این شاخه به اون شاخه و نسنجیده و غیر مدون هست که نه فقط ابرو رو درست نمی​کنه هیچ، اگه چشمش رو کور نکنه صلوات.

خلاصه اینکه بیاید بیشتر حرف بزنیم. مسائل آزاردهنده در ارتباطات​مون رو توی دلمون چال نکنیم. با خوشدلی و حوصله و برنامه​ریزی قبلی بشینیم و در موردش حرف بزنیم. باز هم به قول فردوسی بزرگ:

ز نیکو سخن به چه اندر جهان      به نزد سخن سنج فرخ مهان

اگر نامدی این سخن از خدای      نبی کی بدی نزد ما رهنمای

 

پ. ن: شعر آغازین از استاد ایرج رحمانپور اندیشمند، شاعر و خواننده معاصر است. متاسفانه شعر و موسیقی ایشان چندان در میان اایرانیان غیر لرستانی شناخته شده نیست.